Kazachstan i Kirgistan

Styczniowy wieczór. Ślizgawka miejska w Gdańsku.
- Mysta! Znalazłem bilety do Kazachstanu za około 550 zł w dwie strony. Lecimy?
- Dobra… Lecimy!
No i polecieliśmy.

Wylądowaliśmy w AŁMATACH 11 maja. Od pierwszej chwili wiedzieliśmy jedno – angielski nam się nie przyda.
Próbowałam zapytać w informacji jak mamy dostać się na osiedle, na którym mieszka nasz HOST (gospodarz) z
COUCHSURFINGU. Po angielsku nie dało rady. Dostałam słuchawkę telefonu. Pani po drugiej stronie znała
odrobinę angielski i w końcu wsiedliśmy do MARSZRUTKI. Powinnam dodać – pierwszej marszrutki…

_{COUCHSURFING – portal, na którym zarejestrowane są osoby, które udostępniają przejezdnym kanapę. Najważniejszym aspektem korzystania z CS jest to, że spędzamy czas z lokalsami, dzięki którym znacznie lepiej możemy poznać dane miejsce. Jest to temat na odrębny artykuł ;)}

Cenna rada na samym początku – nigdy nie pytaj pasażerów, jak masz dojechać w dane miejsce:

Problem numer 1 – ani ja ani Michał nie znamy rosyjskiego. My mówimy po polsku Kazachowie po rosyjsku – po
dłuższej wymianie zdań daliśmy radę się dogadać, ale tu pojawia się…

Problem numer 2 – dużo bardziej istotny – każdy pasażer ma swoją wizję jak do danego miejsca dojechać ;)
Zmienialiśmy marszrutki 5 razy. Kazachowie są bardzo uprzejmi, każdy naprawdę chciał pomóc. Koniec końców
okazało się, że przejażdżka do naszego hosta trwała 4 godziny. A mogliśmy po prostu zostać w pierwszej
marszrutce 92 i być u niego w godzinkę… ;)

Dotarliśmy na jedno z ałmackich osiedli. Orbitel 4. Wysokie dziesięciopiętrowe bloki, place zabaw, kilka sklepów,
uniwersytet amerykański. Bardzo dobra lokalizacja. Przywitał nas nasz host.
Paul. 40-letni Amerykanin w Kazachstanie mieszka od pięciu lat. Gościł nas u siebie na początku i na końcu naszej
wizyty w Azji. Typ człowieka, o którym słyszy się historie, ale nie pomyślelibyśmy, że takiego spotkamy. Dlaczego?
To wyjaśnię Wam na koniec.

Paul niesamowicie ułatwił nam poruszanie się zarówno po Kazachstanie jak i Kirgistanie. Powiedział nam o
aplikacji 2GIS. Działa offline i pokazuje najlepsze marszrutkowe połączenia. Taki odpowiednik naszego „Jak dojadę”.


To jedna z tych podróży, do których podeszliśmy na luzie – co będzie to będzie. Wiedzieliśmy jedynie, że musimy szybko przekroczyć granicę z Kirgistanem, ponieważ chcieliśmy przejść szlak ALTYN ARASHAN (3-dniowy trekking w górach). Planowaliśmy dostać się do KARAKOLU przez wschodnie przejście graniczne. Paul wybił nam to z głowy. Do granicy można było podjechać tylko taksówką lub autostopem. Po jej przekroczeniu zostałoby nam łapanie

stopa w stronę Karakolu. Oboje z Michałem już stopowaliśmy. Ja niewiele w porównaniu do mojego kompana, którego śmiało mogłabym nazwać ekspertem w tej dziedzinie. Problem polegał na tym, że dopiero skończyła się zima, droga jest górska, niewiele aut wybiera tę trasę w tym okresie. Mieliśmy na cały wyjazd tylko 11 dni. Woleliśmy nie ryzykować i postanowiliśmy, że pojedziemy zachodnią stroną - przez BISZKEK. Była to słuszna decyzja.

Z samego rana wzięliśmy SHARED TAXI do granicy. Stamtąd udaliśmy się marszrutką do Biszkeku, a następnie do KARAKOLU. Karakol to niewielka miejscowość. Nie ma tam zbyt wiele do zrobienia, zobaczenia, ale jest to świetna baza wypadowa w góry. Tego właśnie potrzebowaliśmy.

_{SHARED TAXI – to taksówka, ale nietypowa. Kierowca czeka do momentu, kiedy wszystkie siedzenia w aucie będą zajęte. Można czekać 5 minut, a można czekać 1,5 godziny..}

Niewiele jest miejsc w Kirgistanie, gdzie można porozumieć się po angielsku. Dzięki rekomendacji Kopra (chwała Ci za to!) trafiliśmy do NICE HOSTEL. Właściciel – sympatyczny, skromny, pracowity i niezwykle pomocny człowiek, a do tego doskonale zna angielski. Niestety nasz jedyny zaplanowany punkt programu legł w gruzach…Okazało się, że nie możemy zrobić szlaku w całości. W górach było wciąż mnóstwo śniegu i bez przewodnika i sprzętu nie damy rady go przejść. Mogliśmy jedynie zrobić część. Tak też się stało.

Poranek przywitał nas ulewą i … zatruciem pokarmowym. Mimo to, stwierdziliśmy, że idziemy. Oprócz błota i turbulencji żołądkowych szlak był przepiękny.  Z racji niekorzystnej pogody, na trasie nie było poza nami prawie nikogo. Minęliśmy może 3 osoby. Za to kompanami były inne stworzenia! Konie! Mnóstwo koni!!! Muszę przyznać, że kiedy ustępowaliśmy pierwszej grupie (około pięćdziesięciu) czułam się trochę nieswojo. Z czasem masa tych zwierząt przebiegająca obok nas stała się normą.


Doszliśmy do JURTA CAMPu gdzie mogliśmy napić się ciepłej herbaty i naładować akumulatory. W okolicy jest kilka gorących źródeł, więc poszliśmy się zrelaksować do jednego z nich. Następnie zrobiliśmy jeszcze jeden krótki hike, a zwieńczeniem dnia była pogawędka z garstką innych wędrowców. Kolejnego dnia ruszyliśmy z samego rana w stronę jeziora. Niestety jak zapowiadał właściciel hostelu – w pewnym momencie droga stała się nie do przejścia. Postanowiliśmy wrócić jeszcze tego samego dnia do Karakolu, a następnego wybrać się na kolejną wędrówkę. Padło na JETI-OGUZ.



Wraz z dwiema Francuzkami wzięliśmy taksówkę i pojechaliśmy do wioski oddalonej o 27 km. Jeti-Oguz przywitała nas fantastycznymi, czerwonymi formacjami skalnymi. Wyskoczyliśmy z taksówki, znaleźliśmy jurtę, zostawiliśmy większość rzeczy i  ruszyliśmy na trekking do wodospadu. Szlak prowadzi wzdłuż rzeki do Doliny Kwiatów, a następnie czeka nas podejście do wodospadu. Trasa sama w sobie nie jest trudna, natomiast oznakowanie szlaku, a właściwie jego brak na podejściu może przysporzyć problemów. Z Doliny Kwiatów do wodospadu jedynym oznaczeniem szlaku są ścieżki wydeptane przez konie. Problem w tym, że ile koni tyle tras…  Po jakimś czasie stwierdziliśmy, że czas schować dumę w kieszeń i odpaliliśmy MAPS.ME. Wodospad sam w sobie nie jest spektakularny, ale trasa i widoki dookoła są przepiękne.

_{27 km - Zapłaciliśmy zaledwie 10 zł od osoby… Żyć nie umierać ;
MAPS.ME -Aplikacja z mapami działająca offline}